"De meest inclusieve stad is de meest gelukkige stad”
Marjolein van den Broek zet zich, als voorzitter van het Arnhems platform chronisch zieken en gehandicapten (APCG), vol enthousiasme en passie in voor medebewoners van de gemeente Arnhem die, net als zij, een beperking of chronische ziekte hebben. Met haar stichting zet ze zich in voor de volwaardige participatie van mensen met een fysieke, zintuiglijke en/of (licht) verstandelijke beperking, mensen met een chronische ziekte of mensen met een psychische kwetsbaarheid. Dat ze zelf blind is en moeder van twee kinderen, houdt haar daarin zeker niet tegen. Ze licht met plezier toe hoe zij en haar collega’s deze volwaardige participatie binnen Arnhem willen bereiken.
Hoe ben je bij het APCG terechtgekomen?
Van jongs af aan doe ik al vrijwilligerswerk. Ik heb Maatschappelijk Werk en Dienstverlening gestudeerd, maar deze studie strandde omdat ik problemen had bij het vinden van een stage. Ik heb toen een time-out genomen en ben naar revalidatiecentrum ’t Loërf gegaan. Daar heb ik veel geleerd over mezelf en zodoende ben ik ook in aanraking gekomen met vrijwilligerswerk. Ik kwam in september 2002 bij het APCG terecht en ik ben daar blijven hangen. Toen onze vorige voorzitter vertrok, vond ik dat heel jammer. Hij stelde toen voor dat ik hem misschien zou kunnen opvolgen. Dit overdonderde me wel, maar uiteindelijk heb ik besloten te solliciteren en nu doe ik dit werk met veel plezier sinds 1 oktober 2021.
Wat houden je werkzaamheden in?
Toen ik net bij het APCG kwam werken, gaf ik vooral voorlichting over leven met een beperking aan schoolklassen. Ik ging dan met collega’s met uiteenlopende beperkingen naar scholen toe. De scholieren mochten ons alles vragen en ze konden ook zelf ervaren hoe het is om bijvoorbeeld blind te zijn met speciale brillen, of hoe het is om in een rolstoel te zitten. Ik vond dit geweldig om te doen, ook omdat ik vroeger altijd juf wilde worden. Later ben ik ook deel gaan uitmaken van een werkgroep die gebouwen in Arnhem beoordeelt op toegankelijkheid. Vandaag de dag doe ik dit nog steeds wel, maar als voorzitter heb ik er natuurlijk wat extra taken bij gekregen. Ik leidt de bestuursvergaderingen en ik ben woordvoerder van het APCG: ik vertegenwoordig onze stichting als we in de media zijn. Om een zeer recent en actueel project erbij te halen, we strijden al jaren voor toegankelijk stemmen voor iedereen. Je hebt de ‘stemmal’ voor mensen met een visuele beperking bijvoorbeeld, maar een gebarentolk op een stemlocatie is iets waar niet vaak over nagedacht wordt. Mensen vragen zich af waarom dit nodig zou moeten zijn, maar de communicatie met degenen op de locatie, bijvoorbeeld de persoon die je ID-kaart wil zien en het stembiljet uitreikt, is natuurlijk essentieel. Gelukkig was hier dit jaar veel media-aandacht voor.
Hoe gaat het APCG te werk?
Onze achterban zijn onze ogen en oren in de wijken. Zij laten het ons weten als er problemen zijn met betrekking tot hun beperking. Wij geven dit dan door aan de gemeente en voeren gesprekken met de wethouders. Ook helpen we graag naar het zoeken van een oplossing. Daarnaast richten we ons op vrijetijdsbesteding, zoals inclusief theater, inclusieve dans en inclusieve speeltoestellen, zodat alle kinderen met elkaar kunnen spelen. Door de jaren heen – we bestaan al 38 jaar – hebben we veel bereikt, maar we blijven ons actief inzetten om van Arnhem een zo inclusief mogelijke stad te maken. Iemand zei ooit tegen me: “nee, Arnhem moet de meest gelukkige stad van het land worden”, waarop ik zei: “een stad waarin alle bewoners hun leven kunnen leven zoals zij dat willen, is gelukkig, dus dat maakt de meest inclusieve stad, de meest gelukkige stad.”
Het APCG heeft ook een podcast, Inclusiecast, voor inwoners van Arnhem. Deze verschijnt iedere maand op alle bekende podcastplatforms.